Laura, ervaren moeder van een thuiszitter, helpt een kind wat thuis zit. De ‘professionals’ hebben er een potje van gebakken. De schade voor Dolfje, het kind, is opgelopen. De professionals schieten in emoties: “o jee, dat kunnen wij niet, o nee, hoe redden we dat met onze budgets, mijn baas gaat van mij balen als ik dit kind toelaat de resultaten van de school ai ai ai”. In koele bloede stond Laura daar als moeder, samen met nog een andere koelbloedige moeder, Medusa, met veel ervaring en kennis en inzicht….. samen kregen zij het voor elkaar. Een oplossing passend bij Dolfje.
De leerkracht, de zorgcoördinator van de school, de onderwijsconsulent, de voogd, de psycholoog…
De professionals konden na hun nederlaag, hun emoties niet bedekken. Winst voor dit kind voelde voor hen als een verloren strijd. Diep in het donkere dal. Daar waren ze nooit geweest. De mondhoeken naar beneden en de kamer met de ronde tafel verlatend…… afgedropen. Dit keer waren zij het die een nacht wakker zouden liggen. Met zulke emoties hebben zij nooit leren dealen.
Wat ging hier aan vooraf? Hoe kwam het tot dit gruwelijke, ondraaglijke moment
De school kon het niet. “sorry, wij weten het niet” zei Robbie met angst in zijn ogen. “Wij voelen ons al direct enorm verlegen” zei hij met bibbers in zijn eentonige stem. “Verlegen?” had de verbaasde moeder van Dolfje nog gevraagd. Ze was zo verbaasd dat ze niet adequaat kon reageren. “Al die emoties als ze Dolfje bij een school wilde aanmelden begonnen ook haar te veel te worden”. Robbie vermande zich en durfde uiteindelijk uit te spreken: “ja, ernstig handelingsverlegen. Wij weten niets over Dolfje’s bijzondere eigenschappen en weten beslist niet wat te doen. Wat als het volle maan wordt?” Moeder had al heel wat te dealen gehad met de mensen die met haar zoon te maken hadden of dat juist niet wilden. Ze had toch ook erg te doen met Robbie en herkende direct dat machteloze gevoel bij hem.
Met Dolfje liep ze naar huis. Dolfje was teleurgesteld. Niemand wilde hem. Maar moeder voelde zich nu vooral sterker worden. Juist omdat het zo moeilijk werd. Zij wist precies wat nodig was maar ze kende de wegen niet. Maar scholen raakten in paniek. Telkens weer. Niet alleen scholen. Ook de leerplichtambtenaren wisten er niet mee om te gaan. Adviseurs raakten verstrikt in het gruwelijke bureacratische gewauwel. Teams voor zorg konden goed volgens dat ene protocol werken. Maar ze voelden zich compleet onthand als het toch eens anders verliep. “Wat als hij zijn diploma niet kan halen. Wat als het veel geld kost? Wat als ….? ”. Alleen die gedachten al deden allen bibberen. Vorige week hadden ze die andere speciale kinderen nog naar die speciale plek gestuurd. Dat had zo’n gevoel van opluchting gegeven. Al die emoties maakten ze alleen maar verward. Wat nu?
Moeder bleef stevig want dat was nodig voor Dolfje die al zolang niet een boek had gelezen. Maar een oplossing had zij ook niet. Ze had verwacht dat bij de professionals te vinden. Maar die waren dus steeds in paniek en die reageerden als een kip zonder kop kwamen met vreemde oplossingen. In de nacht had ze tijd om te piekeren en na te denken over wat te doen voor haar zoon. Haar zoon die in de nacht hard huilde als een wolf die zijn roedel zoekt.
Er waren al veel professionals die ze had benaderd. Die sloten vervolgens aan en ze zag ze veranderen in de ‘Robbies’. Maanden…. Jaren in gesprekken die op niets uitliepen. Gelukkig vond ze de bloeddorstige ouders die in een gelijk situatie hadden gezeten. Met hun ervaring en hun inzicht en vooral door hun begrip in de situatie konden zij het juiste doen. Beter als geen ander waren zij op de hoogte van wetten, regels, rechten en plichten. En vooral ook van mogelijkheden. Dat laatste was de ommekeer. Tot nu toe was alleen van onmogelijkheden gesproken. Logisch…. De professionals schoten in paniek toen de vaste denkkaders niets boden.
De moeder van Dolfje wenst alle ouders de inzet van deze koelbloedige moeders toe. Wat een expertise in het breken, maar dan ook echt breken, van lansen.
janine scherpenberg 