In 2011 zagen wij dat Daphne het niet meer redde op de reguliere school. Met een meisje met selectief mutisme wisten leerkrachten zich geen raad. Het halve uurtje ‘ondersteuning’ op school sloeg gewoon nergens op en de leerachterstanden liepen op. De klassen werden groter en groter. Als je naar je tafeltje wilde lopen betekende dat, dat je een soort hindernissenbaan af moest leggen door het lokaal. Dan maar speciaal onderwijs.
Ik weet dat ik aan de directie heb gevraagd hoe dat nou zat met passend onderwijs. Die term werd zo vaak genoemd en ik had geen idee wat dat betekende. De school wist met trots te vertellen dat ze al helemaal klaar waren. De school was ingericht naar passend onderwijs. De uitleg gaf mij zorg. Scholen zouden zich richten op specifieke zorg. Zo konden kinderen met ADHD naar die scholen die zich daar in hadden verdiept en die raad wisten met ‘deze kinderen’. Voor andere problemen kan je dan weer op die andere school terecht. Bizar. Dat was dus 4 jaar geleden. De school was klaar. Maar mijn kind moest daar weg. Het is best komisch als je bedenkt dat in die school een groepje was voor kinderen met taal- spraak problemen. Exact wat Daphne nodig had. In dat groepje had ze waarschijnlijk de ondersteuning kunnen vinden die ze nodig had. Er is nogal wat mis op dat vlak. Maar dat heeft nog nooit iemand gezien. Of… zich afgevraagd, ondanks onze (ouders) signalen. Selectief mutisme? Welke school in Almere zou zich daar op gaan richten. Angstige kinderen die in zichzelf keren. Het is mij nog steeds niet duidelijk.
In mijn werk en andere bezigheden rondom kinderen en onderwijs (en daarom heen) merk ik nu dat scholen steeds aangeven ‘de zorg die dit kind nodig heeft, niet te kunnen bieden’. Ja, maar welke zorg kan je wel bieden? Dat overzicht (vooral bij VO) is niet echt overzichtelijk. Een kind wat beschadigd is wordt al niet eens op een basisschool aangenomen omdat men verwacht dat ‘het kind het hier niet gaat redden’. Niet kijkend naar hoe helend een nieuwe school misschien wel kan zijn. Het idee van passend onderwijs lijkt mooi, maar ik zie dat scholen hiermee juist een soort vrijbrief zien tot het aannemen van kinderen die net iets meer vragen. “Een OPP? Nee dat is alleen voor overdracht.””Nee, we hebben geen plan voor dit kind, maar we zijn inmiddels ernstig handelingsverlegen ook al hebben we nooit iets gedaan”. In het bedrijfsleven hoef je toch echt niet met dit soort onzin te komen. De regels en procedures die gelden in de wet Passend Onderwijs worden helemaal niet nageleefd waardoor kinderen niet op een school terecht kunnen of andere schade ondervinden. Zoek je het hoger op als een kind niet op school mag vanwege zijn ‘zorgen in het verleden’, ondanks de geweldige progressie van het afgelopen jaar, of vanwege de foute ingezette procedure dan is het advies: “ga maar naar de geschillencommissie, ik kan niets betekenen”. En zo lopen ouders door een bos van struisvogels met hun koppen in het zand. Het kind is de dupe.
Nu vier jaar later… in de nieuwsberichten…. lees ik dat Sander Dekker de scholen gewoon nog even vijf jaar schenkt om alles op orde te brengen. Hiermee geeft hij dus groen licht om door te gaan met wanbeleid. Ten koste van al die kinderen waarvan de ouders beslist niet tijd krijgen om iets op orde brengen. Is het niet zo, dat de scholen en samenwerkingsverbanden gewoon heel nalatig zijn geweest en dat ze hebben laten zien niet bereid of niet vaardig te zijn om zich aan te passen aan de wet voor Passend Onderwijs? Daarmee falen de scholen, de instanties daaromheen en daarmee faalt Passend Onderwijs. Daarmee faalt Sander Dekker.
janine scherpenberg 