De langzame zelfmoord en het GGZ-falen

Iets meer dan een jaar geleden werd goed duidelijk dat Daphne een eetstoornis ontwikkeld had. Ze stopte met eten op de avondmaaltijd na. (eetstoornis NAO, anorexide … zoiets). Wie mijn boek en blogs heeft gelezen snapt dat de oorzaak duidelijk is. Ze voelt mislukt en deze wereld is niet van haar. Wat wil je na zo’n school- en hulpervaring.

Nu denk je misschien… “o veel gelezen over eetstoornissen. Zoals dat je de oorzaak aanpakt en niet de symptomen. ‘niet eten, bewegen en alleen willen afvallen’ is in dit geval het symptoom. De nare ervaringen verwerken zou logisch zijn.

In mei startte de behandeling. En ja…. Die was gericht op het eten. Tijdens de sessies werd ze aangespoord om te beloven dat ze een cracker ging eten. Thuis mochten we dan, alsof we in een kliniek werkten, aan de slag om dat ook uitgevoerd te krijgen. De sessie was geslaagd voor de hulpverlener als de belofte eruit was en als er was gewezen op de gevaren van niet eten waardoor er een angst extra werd gekweekt. Zo heb ik ook twee uur met haar aan tafel gezeten om haar te ‘dwingen’ dat beetje yoghurt te eten. Niet mijn stijl. Maar ik wilde ook niet in de weg staan. In die twee uur sessie thuis door mij, heb ik mogen zien hoe de drek naar boven kwam. Pure angst en pijn door de ervaringen die zij op school mee kreeg. “School heeft mij stuk gemaakt”. Na twee uur waren de drie hapjes yoghurt erin. Zelf vond ik het nogal vreemd. Zo’n meid die bij de behandelaar de belofte doet om er maar vanaf te zijn en ik het echte werk thuis….. dwingen tot eten. Eigenlijk vond Daphne dat ook niet de manier en ze besloot dus ook niet zomaar te beloven als ze toch al het gevoel had daar niet achter te staan. Zo kon de behandelaar tenminste zelf het therapeutische werk doen: behandelen op dat waar het niet goed zit. Ondertussen was het verlangen naar de dood enorm toegenomen. De vertaling was ‘jij wil niet geholpen worden’ en niet ‘jij bent zo angstig, daar moeten wij eerst iets mee doen’. De behandeling werd stop gezet. Het toeval wilde dat ze net 18 jaar was geworden. In  Almere wordt je dan uit de zorg via jeugdwet gezet. Maar dat is vast toevallig hoor.

Wat ik zie (de behandelaar niet) is dat mensen waarbij de hulp wel werkt, ook een vooruitzicht hebben of een ander doel. Zo wil iemand toch nog blijven sporten, blijven werken, er zijn voor de eigen kinderen of liever niet dood. Van dergelijke doelen is geen sprake bij Daphne. Zij heeft sowieso geen zin in die toekomst. Vraag je je als behandelaar dan niet vanzelf af dat daar eerst aan gewerkt moet worden? Dan als specialistische GGZ aangeven maar naar het wijkteam te gaan. Het wijkteam? Niet naar een andere hulpverlener die op ander vlak iets kan betekenen. Mijn kind was suïcidaal…. Naar het wijkteam? Niet naar de huisarts? Dit is de hulpverlening in Nederland. Om te huilen.

Vanaf december 2017 zijn wij dus op zoek naar een andere behandelaar. In die tijd is er een poging tot zelfmoord geweest.  De armoedige aanpak (dwingen tot eten, cognitieve gedragstherapie) werkte dus niet voor haar. Ik ben nu klaar met mijn blog. In de maanden die volgen hebben we afwijzing naar afwijzing gekregen. Ik zal ze hieronder op een rijtje zetten. Zo kan je zien hoe de hulp GGZ in elkaar zit. Het gaat om successen behalen en geld, contracten met gemeenten en de goede naam, het behalen van eer.

We wachten maar tot ze graatmager is. Het ging een tijdje rustig maar de ‘verslaving aan afvallen’ is weer helemaal terug. Nu een tandje erger, vrees ik. Mama doet het wel weer zelf. Belachelijke zorg in Nederland.

 

De zoektocht tot nu toe:

Aanmelden bij Human Concern. Op de website staat zo mooi beschreven dat de oorzaak in kaart zal worden gebracht om zo terugval te voorkomen. Daphne vult op drie ochtenden vragenformulieren in. Hierna krijgt zij te horen dat ze daar niet terecht kan. Er is geen crisisopvang… tja… dan maar helemaal niet. Thuis is die crisisopvang al jaren dus dat werkt.

Opnieuw in overleg met de huisarts. Die zelf ook tegen onmogelijkheden loopt. We spreken af dat het verwerken van de nare ervaringen eerst nodig is. Praten met een psycholoog die dat proces kan begeleiden. Weer een afwijzing. Verwijzing naar de specialistische GGZ, waar ze dus al twee keer niet terecht kon.

Ik krijg allerlei tips: bel die eens, bel die eens. De bellijst werd toch wel erg groot. Wel gebeld naar een specialist in verwerken van trauma’s en dan eindelijk mooie uitleg over wat wellicht kan helpen. Het centrum zelf was gericht op trauma waarbij er sprake was van doodsbedreiging (PTSS), zoals een auto-ongeluk, beroving met agressie of verkrachting. Wanneer langdurige nare situatie van toepassing is waardoor overtuigingen zijn ingeprent (zoals op school) die onderdeel gaan maken van je persoonlijkheid is schema-therapie een idee. Voor het eerst zag ik Daphne vertrouwen hebben toen zij de informatie hierover bekeek.
Ondertussen raadde de huisarts aan om met de praktijkondersteuner te praten. Wij namen ons voor om de schematherapie met haar te bespreken om dan te kijken waar dat mogelijk zou zijn.

Aardig eerste gesprek waarbij we haar verhaal vertelden. Maar nee….. tot mijn verbazing kreeg Daphne ter plekke de diagnose voor autisme waarmee ze dan begeleiding zou kunnen krijgen om de maatschappij weer in te kunnen en zelfs begeleid wonen als mogelijkheid werd geboden. (voor begeleiding loopt er al een traject, dat ter info). “dat is gespecialiseerde begeleiding voor mensen zoals jij” hoor ik zeggen. VOOR MENSEN ZOALS JIJ. Als ik vraag wat ze daarmee bedoelt, bedoelt ze dus autisme. Die diagnose is nu eenmaal nodig voor hulp vanuit de GGZ.
Maar we zoeken hulp voor haar eetstoornis. Vervolgens de vraag aan dochter die alleen maar gewenste antwoorden kan geven: “wat wil je schema-therapie of EMDR” alsof het om een theesmaakje gaat. Duidelijk dat er niet geluisterd wordt. Ik vermoed dat de praktijkondersteuner een GGZ-brief van 10 jaar geleden gelezen heeft waarin de misdiagnose ass werd gesteld. Die foute diagnose die zoveel schade bracht. Ondanks het besef dat ik deze poortwachter naar de GGZ-hulp nodig zou hebben…. Toch de vervolgafspraken afgezegd. Dat leidt nergens naar… daar waren we al ooit.

De volgende hulpverlener gebeld. Deze was gevestigd in Hilversum. Helaas, door de lange wachtlijsten besloten om alleen in Hilversum woonachtigen op die lijst te zetten. Zo houd je die tenminste nog wat kort(er).

En ook vandaag weer aan de telefoon. Nee, voor die vestiging geen behandeling eetstoornissen, alleen de intake.

Nee nee nee nee nee nee en alsof je achterlijk bent: ‘ga maar naar je huisarts’… alsof je daar nog niet bent geweest.

Wachten tot ze graatmager is en de volgende diagnose ‘mag’…. Anorexia. Want alleen het gewicht is wat nog niet voldoet voor die diagnose. Ik was naïef te denk dat er vroeg bij zijn belangrijk is. De GGZ is een armoedig boeltje.

En terwijl ik dit schrijf is ze blij met haar honger en doet ze stiekem wandelingen in haar kamer. 200 calorieën per dag moet je eraf wandelen. Liever meer. Ze pleegt heel langzaam zelfmoord met haar obsessie. Onder toeziend ook van haar vader, moeder, broer en zus die zoveel van haar houden. En ook met medeweten van de hulpverleners.

Nu ga ik van haar genieten….. ze ziet er nog zo mooi, gezond uit. Voor hoe lang?