Als ik terug kijk naar het verloop van de ontwikkeling van Daphne, kan ik niet anders zeggen dan dat kinderen geproblematiseerd worden. Hulptroepen inzetten en het kind wegplaatsen is wat gebeurde. Niet meer gericht op de mogelijkheden, de vele talenten die een kind in zich heeft. En zo kon het gebeuren dat ik mijn kind zag verworden tot ‘complex geval’. Ze praatte op die eerste schooldag en op haar laatste schooldag (13 jaar) wilde ze liever dood. Daar ergens tussenin kreeg ze ingeprent dat ze niet meetelde, niet deugde, dom was, er niet toe deed, anders was, niet in de maatschappij paste, onderwijsonwaardig… en ze stopte met praten. Daar waar een diagnose zou moeten maken dat de focus op het kunnen weer terugkomt, denkt men eerder ‘dit kind is niet in staat tot…’.
Kinderen worden geplaatst buiten het reguliere bestaan. Met school, met sport, met hulp … met alles. Daar waar gemeente Almere vindt te werken aan ‘ontzorgen’, wordt het kind geproblematiseerd. Wanneer we niet meer gewoon kunnen zorgen voor wat aanpassing in benadering (aardig doen, zorgen voor veiligheid, even een woordje naar een kind om te laten weten dat het gezien wordt) maar dat we vinden dat er complexe zorg ingezet moet worden zijn we de weg kwijt. Toen wij een PGB aanvroegen werd ons aan de keukentafel door de ambtenaar meegedeeld dat ze een WAJONG kon krijgen als ze 18 jaar is. Ze was nog maar 15 jaar. We hebben dat genegeerd. In het gesprek een half jaar later werd ons gezegd dat we alvast konden informeren naar een plek voor ‘begeleid wonen’. Je kan niet vroeg genoeg beginnen. De wachtlijsten zijn fors namelijk. Dat is niet vreemd met het ‘niet kunnen’ als uitgangspunt. Dat is niet opbouwend. Dat is mensen opgeven. Wij doen daar als ouders niet aan mee.
Vanaf de dag dat ze thuiszitter werd, hebben wij besloten om al dat zorggedoe stop te zetten. Het alternatief was namelijk dag- of klinische opname. In gesprekken aan de ronde tafel werd gesuggereerd door de deskundigen dat ze naar een opvang voor verstandelijk beperkte kinderen kon. Dit is het ‘ontzorgen’ waar gemeente Almere zich op richt, mensen. Als ouder mocht ik zelf de begeleiding op mij nemen. (ik ben ook kindertherapeut) Dat mocht… mits…… ik dat zo deed, dat ze snel weer dat zorgcircus in kon. Daar waar de professionals hun brood verdienen. Ik heb ‘ja’ gezegd. Maar je denkt toch niet dat ik mijn begeleiding erop richt om ergens anders zorg te halen? Zorg met de instelling dat het nooit iets met haar wordt? Iedere zorg is erop gericht om weer verder te kunnen, los van zorg. Autonoom. Wij hebben Daphne beloofd dat ze niet meer als zorgobject door het leven hoeft. Niet meer omringd door professionals die haar als dom, kansloos en afhankelijk beschouwen. Ze is namelijk zeer intelligent en heeft vele talenten, echter…. Beschadigd door onderwijs in Almere. Door de houding die in onderwijs en zorg heerst. Geen ‘speciale plekken’ meer. Geen ‘wegzetplekken’. In de maatschappij, onder de mensen, waar ook zij deel van uitmaakt. Terwijl wij haar dat proces van helen gunnen, zie ik in Almere de groei van onderwijs naar zorginstituten. GGZ in het SBO, de grote trots van de wethouder waarvoor hij luid applaus ontvangt. Problematiseren. Kinderen die niet in het reguliere onderwijs kunnen (mogen dus). Beren op de weg. Onze andere kinderen gaan niet meer naar een school in Almere waar zij vast ook in dat zorgcircus terecht zullen komen. Het ZAT en de schoolarts, de ‘deskundigen’ die adviezen over kinderen geven die zij alleen vanuit de ‘beren-op-de-weg-zien-scholen’ kennen. Wij passen ervoor. Zij gaan naar een school ‘over de brug’. In Bussum is zorgzaamheid te vinden. De school staat ten dienste van het kind en de ouders. Onderwijs is namelijk voor kinderen en heeft niet de functie van PR voor een stad of wethouder.
Dat je dan soms toch tegen die kliek van vastgeroeste denkers aan moet lopen is dat lastig. Nu Daphne 18 jaar werd was een nieuwe PGB-aanvraag nodig. Het voelt alsof je van een slagveld af komt als dat rond is. De situatie: voortzetting van de ingezette begeleiding, onderwijs thuis met aanvulling ochtendje per week bij WitchWorld om onder de mensen te kunnen komen (sociale ontwikkeling). Daphne kan enorm goed tekenen maar haar toekomst is wankel want met een leerachterstand van 5 jaar op de basisschool maak je nog weinig kans in de gekaderde samenleving Je zou denken dat iedereen tevreden is met deze stap terug onder de mensen, een positieve ontwikkeling. Een doel van WMO toch? Niets is minder waar.
De vraag wordt als complex beschouwd. De wijkteamambtenaar vindt uitschrijving van school absoluut nodig. Waarom? Of wij even een bewijs van uitschrijving kunnen sturen. Pas dan kan het onderzoek (?) starten. Waarom? Waar dit idee vandaan komt weet ik tot vandaag toe niet. In de uitleg stond dat het tijd wordt dat er nu aan toekomst gedacht gaat worden. Punt is waarschijnlijk dat de gemeente een toekomst ziet met Daphne in een begeleid wonen instelling. Misschien met een WAJONG-uitkering en dat wij, ouders, er vooral vertrouwen hebben in het kunnen van ons kind. Hoezo ontzorgen gemeente Almere?
Na de acht weken tijd voor onderzoek (?????) vindt gemeente Almere het nodig om een uitstel van besluit te doen. Er zijn drie maanden extra nodig voor onderzoek. Dat is nodig vanwege de complexe situatie. (bedoeld wordt, de complexe aanpak van de gemeente vermoed ik). Het voorstel is om rondetafel gesprekken te gaan plannen met gemeente, onderwijs en nog meer deskundigen die mijn kind niet kennen. Werkelijk? Voor een ochtendje met een schetsboek ergens bij anderen zitten? De wijkteammedewerker is op de hoogte van het gebrek aan levenswil en van het feit dat het verkrijgen van een eigen sociale omgeving bijdraagt. Een van de doelen is ‘zingeving’ (er weer toe doen, ergens bij horen). Suïcidaal dus… en toch staat de ambtenaar toe dat dat fijne plekje kan wachten.
Nog even de nadruk op de eenvoud van ons plan: 1 dagdeel per week bij WitchWorld (wellicht uitbouwen naar meer als blijkt dat dat goed gaat). Dat is alles.
Drie maanden stilstand in ontwikkeling dus. Drie maanden extra tijd waarinDaphne niet terecht op een plaats waar zij haar tekentalent kan ontwikkelen en kan laten gelden. Ze kan niet haar ontwikkeling op sociaal vlak verder voortzetten omdat van een eenvoudige vraag iets zeer complex wordt gemaakt. Haar groei in vertrouwen in een toekomst mag vanwege ‘onderzoek’ worden stil gezet. Doordat ik duidelijk liet weten dat dit niet de juiste gang van zaken was is het uiteindelijk opgelost na opschalen. Wanneer een kind niet een mondige moeder zou hebben, zou dus uitschrijving van school plaats vinden, rondetafelgesprekken (hoge kosten voor overleg) en een persoon zou verdwijnen in de zorglust van gemeente Almere of zelfs van de wereld (!).
Het is een hele strijd om onze kinderen uit de zorgklauwen van de ‘ontzorgende’ gemeente te houden. Daar is al schade genoeg gemaakt. Wat een afschuwelijke wereld. Een gemeente zou niet aan de knoppen voor de poort tot de zorg en tot de maatschappij mogen komen.
In de maak: de eerste 3 uurtjes bij WitchWorld
Gisteren is Daphne gestart. Zij doet het goed. De eerste ‘magie’ is al op papier gezet. Wij zijn altijd blijven zien wat ze kan, welke talenten ze heeft en hoe geweldig ze is. Ondanks dat de maatschappij haar al lang uitkotste. Het zijn uiteindelijk toch de ouders die er altijd voor hun kind zijn. Liefde!
Blijf weg van ons kind gemeente Almere! Een PGB vragen wij niet voor niets. Wij hebben graag zelf de regie over de ontwikkeling van ons zeer getalenteerde dochter. En zie wat ze al in haar eerste 3 uurtjes op papier zet. Laat ons verder maar met rust.
janine scherpenberg 