Wat ouders blijkbaar niet kunnen zeggen is dat ze er doorheen zijn. Dat is je ergste kwetsbaarheid als je kind thuis zit. Meer dan ‘jezelf’ heb je vaak niet voor je kind. Ouders van thuiszitters geven namelijk al vaak heel veel (sommigen zelfs ‘alles’) van zichzelf op om dat wat hun kind niet bij scholen kunnen/mogen krijgen, toch te bieden. Die ontwikkeling, zodat ze gelukkig zijn en zich kunnen ontwikkelen voor later. Dat zit in de kern van ouders, vooral van moeders. Er zijn voor je kind en zorgen dat het kan overleven. Nu en later. Hoe dan ook. Ouders, en vooral deze ouders, worden vaak als lastig gezien. Logisch. Ze gaan nu eenmaal ver voor de rechten van hun kind. En die rechten zijn niet heel vreemd. Onderwijs voor hun kind. In Nederland is dat voor de meeste kinderen heel normaal. Maar als je kind net even anders is, is dat echt te veel gevraagd. Niet de overheid gaat daarover. Passend onderwijs zou immers bedacht zijn om het ‘thuiszittersprobleem’ op te lossen. En ook al roepen al die dwaze moeders van die kinderen die het op een school in Nederland niet kunnen overleven dat het niet werkt, er blijft geloof in dat systeem door die overheid. Ik begrijp het een beetje. Veel van de mensen in mijn omgeving, zelfs de directe omgeving, weten niet hoe intens pijnlijk het is als je kind niet mee kan in de maatschappij. Je kind mag er niet bij. Je kind krijgt een afwijzing van die maatschappij en tegelijk krijg je als ouder het verwijt jouw kind uit die maatschappij weg te houden. Schoolbesturen hebben heel andere belangen in het oog dan die van het kind. Er wordt liever veel geld neergelegd om allerlei overleggen te voeren om te zorgen dat het kind onder andere vleugels kan horen. De overheid werkt daar aan mee. Overheid denkt invloed te hebben, maar ik denk dat dat helemaal niet het geval is (zie mijn eerdere blog, een wethouder en inspectie laten zich voorliegen door schoolbesturen). Ondertussen is het kwaad geschied. Het kind hoort er niet meer bij. Zodra die discussies binnen instanties er komen is het gebeurd. 100 overleggen over hoe het ‘probleem’op te lossen. Alles wordt ingewikkeld gemaakt. Moeders mogen dat zeer dragen.
Nu dat mijn tweede kind, slechts 2 maanden thuiszitter, zijn plekje een beetje gevonden lijkt te hebben en alles weer een beetje ‘gewoon’ lijkt te worden besef ik pas hoe ik weer een strijd heb moeten voeren. Met de rotscholen in Almere met hun ‘onderlinge afspraken’ die dus zogenaamd niet bestaan, om ouders te beletten zelf te bepalen waar hun kind naar school gaat. En wanneer. En politiek en hun organen (inspectie) die meegaan in leugens om die onwettelijke afspraken te verhullen. Waardoor ik als moeder wordt neergezet als iemand die maar iets bedenkt. Politiek heeft naar mijn mening GEEN invloed op beleid van schoolbesturen. Lokaal in ieder geval niet. Dat is voorbij. Maar pas nu kom ik toe aan het verwerken van het feit dat mijn kind voor mijn ogen door zijn benen zakte. Nu zak ik door mijn benen. Stil… als moeder van een zorgenkind mag ik dat niet te hard uitspreken. Want liever zien ze dat ik het niet meer kan dragen. Dan kunnen buurvrouwen worden ingeschakeld om de zorg van mijn dochter (al 3 jaar thuiszitter) over te nemen. Of liever instanties waar een contract mee is. Zorg hoort niet bij een moeder. Zorg hoort bij een instantie vindt de enge overheid. Het doel van de zorg nu vinden zij ‘klaar maken voor zorg door een ander’. Het is waanzin. Ik heb nog steeds heel veel respect voor mijn zus die voor de rechter moest verschijnen omdat haar kind het niet meer lukte om naar school te gaan. Dan moest hij namelijk maar het huis uit. Die ene plek waar hij zich nog veilig voelde. Daar moest hij dan maar weg. Mijn zus was sterk (en tegelijk heel kwetsbaar) want haar kind zou zomaar bij haar weggenomen kunnen worden. Alleen omdat hij niet in een school kon door zijn ASS. Zij was het ook die zorgde dat hij zijn diploma kon halen via het IVIO. Het onderwerp is na jaren nog steeds heel kwetsbaar. Ode aan mijn zus die zo voor haar kind stond. Zij is altijd mijn voorbeeld.
Ode ook aan alle ouders die dagelijks met deze gekte te maken hebben. Velen van ons verstoppen zich. Want ja, die maatschappij vindt er iets van. Anderen laten op Twitter en op Facebook steeds weer zien hoe sterk wij zijn. Je weet wel…. ouderkracht voor ’t kind. En dat zijn we ook…. sterk vanuit onze kwetsbaarheid. Kijk wat we voor elkaar hebben gekregen. Een ontmoetingsplek op Facebook voor honderden ouders van kinderen die niet op een school kunnen of mogen. Een manifestatie op 1 oktober in Den Haag georganiseerd door ouders van ThuiszittersTellen. Ouderkrachtvoortkind. Ouders helpen elkaar onderling verder. Maar soms zijn ze even niet zo sterk. En dat is het meest kwetsbare wat gevoeld kan worden. Want ‘zichzelf’ is er alleen nog maar voor dat kind. En dat moet daar blijven. Ode aan de ouders die hier dagelijks mee dealen. En dank aan alle ouders die ik ontmoet heb om mij in zo’n kwetsbaar moment bij te staan. Een klein beetje erkenning en herkenning doet al wonderen. Dank jullie wel lieve ouders. Mijn dank. Maar ook namens mijn kinderen, want ik denk dat ik daardoor er ook steeds weer kan zijn voor hen. Juist die kwetsbaarheid geeft ons kracht er te zijn voor onze kinderen.
Over 6 uurtjes sta ik weer boterhammen te smeren. Drink ik koffie (hij chocolademelk) voor zijn vertrek naar Bussum. Klets ik wat voordat ik haar naar school breng en maak ik met haar en haar hond een ochtendwandeling voor het schoolwerk thuis weer begint. Morgen ben ik er weer gewoon omdat ik nu even niet sterk hoef te zijn.
janine scherpenberg 