Ik sla ze over. De blogs waarin ik lees hoe erg het allemaal is en hoe de tranen over de wangen rollen. Aan zielig heb ik niets. Zielig is machteloos zijn en afhankelijk. Het is troost nodig hebben. En dat is waar ik liefst niet aan toegeef. Het voelt ook helemaal niet zo. Wellicht zet ik dat gevoel van onmacht om in beredeneerde machteloosheid waarbij ik met verstand probeer mijn boosheid te bedwingen.
Vooruit. Nu dan een zielige blog. Wat heb ik het moeilijk. Wat zie ik hoe ik mijn eigen leven helemaal opoffer voor het onderwijs van mijn kinderen. Dit bekruipt mij na het huiswerkdrama met mijn zoon met ADHD. Hij heeft enorm veel begeleiding nodig maar zal dit niet accepteren. Een avondje tevoren starten met leren voor twee toetsen verloopt dan weer heel gezellig. Wat ben ik dan weer een sneue moeder. Waarom zou ik mij daar nog voor inzetten? Zet maar op een huiswerkklas, zoals de gemeente had voorgelegd i.p.v. een pgb voor begeleiding. Morgen bel ik wel voor informatie. Wat maakt mij het uit dat het geen moer uitmaakt. Iedereen tevreden. Dan lijkt het tenminste of je iets doet. En nee, hij krijgt geen pillen. Voordat er weer gezegd wordt dat hij ADHD heeft omdat ik geen zin heb om hem op te voeden. En nee, visoliepillen helpen ook niet. Ik heb ook geen zin in het spekken van die industrie.
Zielig he. Ik pink een traantje weg.
Dan de mislukte schoolloopbaan van mijn 16 jarige dochter. Tig jaar leerachterstand en we proberen er thuis nog een MAVO’tje uit te slepen. Waar haal ik dat idee vandaan? Hoe gaat ze examen doen? Bovendien geloof ik dat er met 18 jaar ook weer van alles gaat veranderen. Dan is moet ik bij de gemeente onderwijs aanvragen ofzo. Moet ik dat weer uit gaan zoeken. Ik heb daar geen zin meer in. Weer allerlei bureaucratische toestanden gaan regelen? Hoe zit dat met haar IVIO? Vervalt dat? Waar ben ik mee bezig? Gewoon lekker een WAJONG-uitkering? Zoals de mevrouw van de gemeente aan de keukentafel suggereerde toen we om een PGB vroegen, ook al was ze toen nog 15 jaar? Of…. haar andere voorstel….. naar school zodat de sociale vaardigheden kunnen ontwikkelen. Simpel toch? Gewoon doen! Waar ben ik mee bezig? Wat is alles zinloos!
Ik heb zelf ooit heel veel tijd en energie gestoken in heel leuke opleidingen voor mijzelf. Ik kan van alles. Ik heb de HEAO gedaan. Commerciële economie. Ik heb communicatiewerk gedaan. Ontzettend leuk. En ik heb een opleiding voor psychotherapie voor kinderen. Ik had een praktijk voor kindertherapie waar ik veel plezier had met het werken met kinderen. Alles heb ik opgegeven voor….. onderwijs voor mijn dochter waar ze waarschijnlijk nooit iets mee gaat kunnen. Wat ze waarschijnlijk niet eens zal afronden. Om te …. werken?
Onder die sterrenhemel bedacht ik zojuist: “wie heeft er eigenlijk een probleem als ik morgen weer zou gaan werken?” Ik zag een leuke baan voor drie dagen in de week. Dichtbij. Een heel simpele baan als administratief medewerker. Telefoontjes opnemen en doorverbinden. Gegevens invoeren en nog zoiets. Heerlijk. Wie had ooit gedacht dat ik zou snakken naar zo’n soort baan. Zal ik Daphne gewoon aanmelden bij een andere school? Eens kijken….. wat er dan gaat gebeuren. Wie heeft er dan een probleem. Ik? Nee, ik ga werken. Mijn praktijk heb ik al opgegeven maar financieel is dat niet haalbaar. We hebben een gezin. We kunnen niet eens meer leuke dingen doen. Alles is te duur. Gaat de gemeente zorgen voor haar als ik ga werken? Wat gaan ze voor haar regelen? Gaat ze naar een dagopvang? Dat voor begeleiding licht tarief? 20 euro per uur, 8 uur per week. Vanuit PGB kan ik niets regelen. Of moet de school dan een begeleider naar ons huis sturen? Dat gaat ze een duit kosten. Dat vinden scholen niet zo leuk. Maar nu ben ik de enige die maar inlevert. En ik wordt daar nu depressief van. Ik wil gewoon wel weer een leuke moeder zijn. En ik wil weer mijn eigen dingetjes. Nu heb ik niets meer (snif, huil, tissue).
Wie weet het? Ik bel morgen de gemeente om te vragen of ze ergens terecht kan…. begeleiding licht. 20 euro per uur, toekenning van 8 uur per week. Sorry, de buurvrouw is ook aan het werk en ik red het ook niet meer. Los het maar op gemeente. Los het maar op school. Ik ga weer werken. Ik ben er ook nog.
Nu weer slapen. Ik moet een kind begeleiden bij het schoolwerk en bij het durven leven in een maatschappij die haar uitspuugt maar die vindt dat ze daar wel weer in hoort ‘terug’ te komen. En misschien even een CV’tje in elkaar zetten? Misschien doe ik het ook gewoon.
Zo he. Dat was een zielige blog he.
janine scherpenberg 