HAVO/VWO met ADHD dus geen zorg

Al ruim een jaar geleden heb ik bedacht dat het er op leek dat hulp aan mijn kinderen eerder schade bracht dan goeds. Het gaat om ADHD en selectief mutisme. Ik had als ouder meer kennis over de problematiek van mijn kinderen dan de deskundigen. Ik verbaasde me over de aanpak en aan het gebrek van kennis. Ik was te vinden bij lezingen, workshops. Ik las boeken, maar bovenal leerde ik van mijn kinderen. Zij gaven aan wat nodig was en wat niet hielp. Vooral de hulp of het begrip op school is triest. Onderzoeksverslagen werden in het dossier gestopt zonder er ook maar iets mee te doen. Een disharmonisch profiel in de intelligentie? O, oké. ADHD? o, oké. Mijn kind met ADHD is op school heel rustig. In alle sociale situaties staat hij op scherp. Bang om het fout te doen, bang om er ‘niet bij te horen’, bang om object van pesterijen te worden. Bang voor strafpunten. Hij is ‘lief’. Dus dan zal hij geen ADHD hebben toch? Hij is intelligent, maar verbaal niet zo sterk als performaal. Als ik daar zelf even wat informatie over opzoek snap ik dat hij dus onderschat wordt. In het echte leven ervaar ik dat ook zo. Zijn vraag om moeilijkere sommen werd afgewezen. Terwijl hij zocht naar uitdaging in moeilijker, werd hij belast met makkelijker en veel van hetzelfde. Killing. En de leerkrachten kregen hun bevestiging. Hij deed het niet, dus hij kan het niet. Op de een of andere manier trof hij uiteindelijk toch zo’n leerkracht die hem steeds op zijn werk wees en die uiteindelijk zag dat hij toch best wel iets kon. Terwijl de leerkracht positief verbaasd was, was ik opgelucht. Hè hè, eindelijk iemand die iets van ADHD snapt en hem ‘ziet’.

“Niet druk doen!” zeggen de kinderen tegen hem als ze horen dat hij ADHD heeft. Want dat hebben ze ergens gehoord of gezien op TV. Iedereen lijkt te weten wat ADHD is. Steeds weer moet hij op zijn hoede zijn om maar niet druk te doen. Het gewiebel op de stoel en zijn spelen met een pen, de kleine fysieke onrust wekt best irritatie. Dat weet hij. Hij voelt zich er rottig om. Maar op het oog is hij het rustige kind van de klas. Van buiten. Van binnen gaat er van alles tekeer. En dat eruit laten is voor thuis. Maar dat weet niemand. Alleen zijn ouders en zijn zussen. De ontploffingen, de enorme fysieke onrust mogen wij thuis opvangen. Ook het begeleiden om hem toch zo goed mogelijk mee te laten gaan. Huiswerk maken is een nachtmerrie voor ons hele gezin. Sommigen gaan een wandeling maken als hij er aan begint. Maar er lijkt verbetering. Op de fase van de puberteit na. Ik vraag me regelmatig af hoe we hier door heen gaan komen.

Hij mocht naar HAVO/VWO en ook nu was ik verbaasd over de zorg die volledig ontbreekt op de school voor voortgezet onderwijs. Ik hoor over andere scholen juist over goede begeleiding. Regelmatig contact tussen mentor en ouders. Niets van dat in ons geval. Hij haalt toch goede cijfers? horen wij. Maar achter elk cijfer, goed of slecht zit enorm veel leed. De mentor is verbaasd als wij op een rapportgesprek komen en vraagt wat we komen doen. We doen het niet meer, we gaan niet meer in zo’n gesprek. Zoon moet ‘survivallen’ en gelukkig benoemt hij het als iets waar hij veel uit leert. Ik vind dat hij het tien keer zo moeilijk heeft dan de andere kinderen en heb veel respect voor hem.

In de presentatie van Michiel Noordzij die ik bijwoonde kreeg ik het weer even op een rijtje:

“kinderen die naar HAVO/VWO gaan worden gestraft met gebrek aan zorg”. Nu begrijp ik het verschil. Hij doet HAVO/VWO en de kinderen waarbij ik wel steun zie volgen VMBO. Wat oneerlijk! Er is toch ook passend onderwijs? Wat een grap. Waarom dat verschil?

Kinderen in de puberteit willen los van hun ouders. Logisch. Het is zoeken naar waar loslaten en waar vasthouden. Zij zijn er qua leeftijd ook aan toe om meer zelfstandig te zijn. ADHD betreft dan ook problematiek m.b.t. ontwikkeling. Loslaten en vasthouden in de puberteit zit daardoor bij een kind met ADHD anders. De ontwikkeling loopt op gebieden achter. Dat loslaten zit dus wel in de fase. maar als ouders bij ADHD dat doen, ontstaan er wellicht problemen. Het kind ‘kan’ het nog niet. Een voorbeeld bij ons is het zelf bepalen wanneer hij computerspellen speelt. Iets waar hij beslist niet mee weet te stoppen. De verslaving ligt om de hoek. Een dagelijkse strijd. Het opvoeden (en dus ook het loslaten) van kinderen in de puberteit is enorm moeilijk. Voor mijzelf snap ik al lang waarom ik het zo kwetsend vind wanneer men ouders veroordeelt over het niet kunnen opvoeden bij ADHD.

Niet behandelde ADHD levert vaak veel schade aan het kind en het belemmert de ontwikkeling. Mijn kind heeft nog niet de goede behandeling / hulp kunnen vinden. Hij heeft dat al opgegeven. En wij ook. Hij wil geen hulp zoals die tot nu geboden is. En in zijn ontwikkelingsfase vind hij natuurlijk ook nog eens dat hij het allemaal zelf wel kan. Het ligt aan de ander.

De transitie zet de deskundige hulp (dus de hulp van diegenen die er een zware studie voor hebben gevolgd) naar achteren in het traject. Kinderen en hun ouders krijgen eerst de lichtere hulp van waaruit gekeken wordt of er meer nodig is. Een orthopedagoog is gericht op de opvoeding en niet op het in goede banen leiden van de ontwikkeling. Dus verdere expertise voor het geval dat de interventie niet helpt. Het is wat mij betreft wenselijk om direct met de meest deskundige te praten als het om de problematiek van mijn kinderen gaat. Elke stagnatie in de ontwikkeling is onnodig. Maar dat wordt nu dus nog meer naar achteren geschoven. Eerder verwacht je dat betere hulp in school wordt gehaald. Dat is niet waar. Het zijn de leerkrachten die een beetje kennis over ADHD naar zich toe moeten halen. Ik heb daar geen vertrouwen in. Kennis over ADHD, ECHTE kennis, is lastig te vinden. Er is wel heel veel VERMEENDE kennis. Ik ben daar steeds tegen aangelopen. En het wordt dus nog minder. Kinderen met ADHD zijn de dupe. Zij worden niet serieus genomen.

De beste expertise aan het einde van het traject. Dat gaat eigenlijk al jaren zo binnen de reguliere instanties. Ik heb het niet anders meegemaakt. De echte experts staan op het podium om hun kennis te verspreiden met mij in de zaal. Ik als ouder had te maken met lullige behandelingen voor mijn kind en heb me er steeds over mogen verbazen dat er steeds succesverhalen werden aangehaald terwijl wij die hulp nergens konden vinden. We zijn er mee gestopt. Wij hebben nooit die super goede goeroe gevonden.

Expertise blijft uit, hulpverleners met de beste bedoelingen, maar met onvoldoende bagage is wat wij hebben gevonden. Met de conclusie dat uiteindelijk opname in kliniek voor mijn dochter de enige mogelijkheid was volgens de expert. Ouders weten het soms beter. Thuis doet ze het goed en ze ‘geneest’. Mijn kind zonder ADHD overleeft op zijn eigen manier de HAVO. Met vallen en opstaan en met heel veel stress.

Hulp zoals het nu geregeld is bar slecht. En in plaats van verbetering, wordt het nog erger door de functionarissen die straks aan de poort staan om aan te geven of jij als ouder ‘door mag’ met je kind. Kinderen ‘ontstempelen’, zoals de wethouder jeugd dat zegt, lijkt een middel om die zorg te gaan bieden. “Want een ‘stempel’ (men noemt het om een of andere reden geen diagnose) is slecht voor het kind.” Kennis en mening van beleidsmakers lijken gevoed te zijn door eenzijdige informatie vanuit de media, de sensatie pers. Dat is natuurlijk geen kennis. Ik maak mij ernstige zorgen.