Mijn afscheid bestond uit de houdgreep
Ik had ook graag zo naar de brugklas gegaan
Deze tekst plaatste ik op Twitter. Het is niet zomaar een tekstje. Het kwam recht uit haar ziel. Bij thuiskomst na een mooie avond waarop haar zusje afscheid nam van de basisschool. Er waren blije kinderen. Er was de musical. En er was het ‘officiële gedeelte’ waarin de kinderen mooie dingen over zichzelf hoorden. En hen werd gezegd dat ze gemist zouden worden en natuurlijk de gelukswens voor de volgende school in het VO. Het was zo mooi. Precies hoe het hoort in het proces van een kind. Je sluit iets af. De groepsbinding. Het afscheid. Het gewaardeerd en ook het gemist worden.
En wat ze zegt klopt. Op haar laatste basisschooldag werd ze in de houdgreep genomen omdat ze de klas met grotere kinderen niet in durfde. Zo was haar afscheid. De boodschap: ‘jij bent een last, jij doet er niet toe’ . Die houdgreep was de symboliek van haar jarenlange schoolgang. Dwingen en vasthouden. Na jarenlang zwoegen en zwoegen om toch mee te komen, hield het hier voor haar op. In de houdgreep van meester X en juf Y om meegesleurd te worden naar dat lokaal.
Ze kon niet meer naar de brugklas, niet naar een reguliere school alleen VSO. Ze mocht alleen nog naar die ene school waar ze mishandeld was en educatief verwaarloosd. Waar ze eenzaam was. Geen middelbare school voor haar. Geen nieuwe vrienden. Geen onderwijs en met je leeftijdsgenoten mee ontwikkelen en de wereld kennen. Die houdgreep was haar afscheid van alles. Ze is bijna 18 jaar en geeft aan er moe van te zijn. Diep van binnen geeft ze het al een tijdje op. Bij 18 stopt het in haar beleving. Dat was het dan.
Ze is slachtoffer van het systeem. Ja ja. Ik weet het. Het is niemand aan te rekenen. Iedereen deed zijn best. Zeker weten. Ik neem mezelf veel kwalijk. Waarom heb ik haar zo lang naar een plaats gebracht waar ze niets te halen had? Ik neem school iets kwalijk. Ik neem hulpverleners iets kwalijk. Ik neem de vrienden iets kwalijk. Ik neem de gemeente iets kwalijk. Ik neem de overheid iets kwalijk. Was er maar gewoon één persoon die haar dit aan gedaan heeft. Dan kon ik het die even flink laten weten. Misschien kon ik wel een flinke beuk in diens gezicht geven. Maar nee…. Het is het ‘systeem’ wat we met z’n allen in stand houden. En daar verschuilen wij ons allemaal achter. “Het komt door het systeem, tja”, lekker makkelijk he. Het is het systeem wat toelaat kinderen uit te sluiten, te mishandelen in een school, af te doen met een arrangementje, te dwingen ook een eenheidsworst te zijn, op geldgericht en om succes te beschrijven als macht hebben, geld verdienen en goed kunnen rekenen en spellen. “Sorry, het is nu eenmaal de regel dat je op school komt kind, ook al ga je hier langzaam dood van binnen. Dat is nu eenmaal de regel. Anders sturen we de leerplichtambtenaar op je af. Of de rechter. Jammer dan als je hier niets leert omdat wij dat nu eenmaal op die ene manier moeten doen, tja sorry.”
Zijn we gek ofzo?
Heeft wel eens iemand het idee gehad ook maar een klein beetje verandering daarin te kunnen brengen? Omdat je invloed hebt. Of omdat je macht hebt? Of omdat je kan schrijven? Of omdat je goed in gesprek kan? Omdat je geld hebt? Of omdat je er kan zijn, niet voor één kind, maar echt veranderen…. Dat systeem weet je wel? Dat verander je niet als je ‘rotte appeltjes verstopt’. Weet je wat…. Ik vertel het gewoon alle
maal. Dat op z’n minst. Dat doe ik al jaren… als Don Quichot. Ik ga tekeer tegen het systeem. Ik geef het systeem een klap in het gezicht. Net als nabestaanden van slachtoffers dat bij de dader kunnen doen. Vertellen wat de dader hen heeft aangedaan en welke impact het heeft.
Maar goed… het leven gaat door. Dat was dat. We laten ‘het systeem’ voor wat het is. En dat laten we lekker zo doorgaan. Wij gaan weer verder met verwerken en oppakken. Want de weg vinden we heus wel. Al zijn er zoveel blauwe plekken op mijn ziel.
We kijken al uit naar de diploma-uitreiking van haar broertje volgend jaar. Ik sta klaar om het met hem te vieren en om haar te steunen en warm op te vangen in ons gezin.
Bedankt systeem!
janine scherpenberg 