‘ik heb haar iets naars te vertellen’

‘Ik heb haar iets naars te vertellen’. Dat is wat ik twee jaar geleden op mijn tijdlijn op Facebook schreef. Ik weet dat ik gewoon niet wist wat ik nog meer kon zeggen. Ik weet ook dat ik niet wist hoe ik aan mijn kind moest gaan vertellen dat zij niet naar de school kon waar zij van plan was om alles op te pakken. Waar zij graag weer onder de kinderen was. Waar zij kon gaan leren. Waar zij weer terug kon die gewone wereld in. Het speciaal onderwijs had haar eenzamer en ongelukkiger gemaakt dan ooit. En ook daar werd niet gezien welke kwaliteiten zij had. Ik moest haar die boodschap brengen. “ze willen je niet”.

Ik reed naar huis na het gesprek bij het Groenhorst, die gewenste school. Mensen… deskundigen… die mijn kind niet kenden, de PCL, hadden besloten dat Daphne niet naar een reguliere school kon. Daarmee was eigenlijk gezegd dat ze niet meer naar school kon. Want op het speciaal onderwijs paste ze ook niet. Bovendien was ze daar mishandeld geweest en iedereen weet dat veiligheid een voorwaarde is om te leren. Op die school was het te gewoon om kinderen fysiek aan te pakken. In de auto probeerde ik te bedenken hoe je dat aan een kind vertelt. “Ze weten niet zo goed hoe ze met je om moeten gaan. En het is lastig voor de andere kinderen als je daar bent”. Dat werd het natuurlijk niet. Dat was wel de reden die ik had gehoord. Hoe kon ik dit gaan uitleggen? Er kwam gewoon niets. Ik wist niets. Wat een geworstel.Mijn kind was afgewezen. Er was mij zojuist verteld dat mijn kind een last was voor andere kinderen, want zij wisten niet hoe zij met haar om moesten gaan. Er was mij verteld dat de docenten niet wisten hoe ze met haar om moesten gaan, dus kon zij daar niet heen’. Mijn kind was afgewezen. Voor mijn gevoel werd ze door de maatschappij weggezet. Daarna mocht ik als ouder dan zelf horen dat ik haar uit de maatschappij haal. Want ze ging niet naar een school. Alles in mij weet, dat ik juist degene ben die haar daar in houdt. School is niet de enige manier om een kind die ontwikkeling te geven die nodig is voor de toekomst. Maar ze heeft wel het recht op scholing, op onderwijs… net als alle kinderen. En… ze heeft het recht om mee te tellen en er ook bij te horen. Of was dat toch niet zo?

Er zijns steeds mensen die haar niet kennen, die bepalen wat goed voor haar is. De PCL vond een reguliere school niet geschikt. Een kans hebben ze mijn kind niet willen geven. Als haar moeder weet ik welke kracht Daphne in zich heeft om die kans te pakken en er voor te gaan. Ooit hoorde ze in de maatschappij. Dat werd steeds moeilijker.
Daarna hebben we nog vaak met mensen om tafel gezeten die mijn kind niet kennen. Uiteindelijk loopt dat stuk. Al die mensen die doelen en middelen invullen voor mijn kind. En ook nu weer komt er een mevrouw van de gemeente langs die een uur met ons, ouders, gesproken heeft om daarna een advies voor zorg te geven. Het is om te huilen. Zij heeft niet eens even een blik geworpen in al die dossiermappen die we hadden klaar gezet bij wijze van input in het intake gesprek. Zij heeft niet eens even kunnen wachten op een door ons aan te leveren zorgplan.
Een advies na een uurtje gesprek, was dat Daphne naar school zou kunnen om daar haar sociale vaardigheden te verstevigen. Want ja, in de wettelijke voorzieningen staat dat ‘passend onderwijs’ beschikbaar is. Precies twee jaar na de melding dat ze niet op die school mocht. Deze moeder kan wel huilen. Negatieve geluiden over PGB en Almere zijn niet welkom. Dus door de pers wordt mij daarna meegedeeld dat ze ‘niet naar school hoeft’. Dat heeft de Gemeente even snel uitgezocht want gemeenten kunnen geen zielige verhalen over fouten m.b.t. PGB in de publiciteit gebruiken in deze tijd. Natuurlijk hoeft ze niet naar school.. Zeker niet op basis van zo’n ondeskundige aanpak.
Als ik daarna een collega van de gemeente-mevrouw spreek wordt mij voorgesteld dat een onafhankelijk deskundige wellicht nog naar de zorgvraag kan kijken als we er niet uit komen. Een psychiatrische instelling zou dan advies kunnen doen. Daar gaan we weer. Wat maakt toch, dat al deze mensen niet dat inzicht van ouders kunnen accepteren als de juiste? Eerder is het nodig dat een onafhankelijk deskundige eens gaat kijken naar de procedures en de voor kwetsbare kinderen zo schadelijke gevolgen van bureaucratie en kortzichtigheid bij deze instanties. Want ook al zegt deze ambtenaar tegen mij als moeder dat het belang van het kind voorop staat. In mijn ogen is al lang gebleken dat dat niet zo is.

Deze moeder is al vanaf 4 oktober 1999 de deskundige over haar kind. Inmiddels ook deskundige over allerlei stoornissen en de behandelingen daarbij. Deze moeder is ook deskundige over het onderwijs wat gegeven wordt aan kinderen als Daphne. Deze moeder weet ook al heel veel over wat wel werkt en wat niet. Deze moeder heeft haar kind gered uit een wereld waar zij haar kind meer en meer de vernieling in zag gaan. Deze moeder heeft ook kunnen tegen gaan dat haar kind ‘dan maar voor opname moest’. Deze moeder zag haar kind weer meer in haar kracht komen, sinds zij de zorg (inclusief begeleiding en onderwijs) op zich nam. Deze moeder weet wat haar kind nodig heeft en deze moeder weet inmiddels ook dat instanties dat nooit zien en dat ook niet willen. Ouders worden als onbetrouwbaar en onwetend gezien.

Maar deze moeder is het zat dat instanties het allemaal wel weten en steeds van alles doen om dat wat nu juist zo goed werkt, weer helemaal teniet te doen.

Deze moeder heeft ooit aan haar dochter moeten vertellen dat zij niet op de school van haar keuze mocht. Aan haar broertje en zusje heeft zij moeten vertellen dat hun grote zus niet op de school van haar keuze mocht. Zij heeft moeten vertellen dat de wereld soms niet zo eerlijk is, ook niet voor kinderen. Nooit, nooit zal ik nog eens door een instantie als school, gemeente, zorginstelling etc. laten vertellen wat mijn kind nodig heeft. En al helemaal niet door een mevrouw die een uurtje met ons praat en het vertikt zich te verdiepen in wie mijn kind is.