Wat is de reden dat u nu dagopname of eventueel klinische opname voorstelt? Dat vroeg ik aan de psychiater toen wij bij hem kwamen omdat Daphne (sociale angst, selectief mutisme) niet meer naar school kon. Ze kon niet meer naar school, maar in Nederland is er wel die plicht. Wij wilden dat zij onderwijs kon blijven volgen. Dus dat moest buiten de school. De oplossing was ‘opname’? Hoe tegenstrijdig het ook klinkt. Daphne ging juist zoveel beter in de periode dat ze thuis kwam te zitten. De mishandeling op haar school was echter net te veel om het daar nog langer vol te houden. (zie mijn boek Thuis is Daphne Daphne)
Het antwoord was voor ons niet een goede reden om ons kind weg te brengen naar een behandelplaats. “We hebben alles wat we in huis hebben al ingezet. Dit is het laatste wat we kunnen bieden”. Dat kan ik niet aan mijn kind uitleggen. Thuis is ze op de beste plek. Vandaaruit bouwen wij het weer verder voor haar uit. Het is nooit onze vraag geweest om haar het huis uit te hebben. We wilden mogelijkheden voor onderwijs. Nu, drie jaar later, vraag ik mij nog steeds af waarom dagbehandeling wordt aangeboden in de plaats van een oplossing voor onderwijs. Want ik weet van meer kinderen dat dit zo ging (zelfs uit één klas op die school) Het klopte niet.
De oplossing is nu, dat er thuis onderwijs wordt gevolgd en dat ik haar dagelijks begeleid. Het leren doet ze prima. Eindelijk leert ze. Begeleiding is er voornamelijk op gericht haar weer in de goede richting te laten ontwikkelen. Educatief maar ook haar persoonlijke ontwikkeling. Inmiddels zien we enorme vooruitgang daarin. Ook al zal de schade misschien nooit meer weggenomen worden. Het is de vraag of ze met alle op school opgelopen achterstand nog een opleiding kan gaan volgen. Mijn werk in de praktijk heb ik stop gezet en dat zet ik nu dus in op haar. Ik kan direct inspringen op de crisismomenten en ik bekrachtig de goede momenten. Zoals dat ook in een kliniek misschien gebeurt. Maar hier thuis, in de veilige omgeving, bied ik het één op één.
Daarmee bespaart de gemeente dus eigenlijk behoorlijk veel. Voor al die uren die ik met haar bezig ben, ontvang voor 10 uur het lage tarief PGB voor die hulp. 14 uur haalt de gemeente sowieso per gezin weg omdat het heel normaal schijnt te zijn dat je kind niet, zoals alle andere kinderen van haar leeftijd, dagelijks naar school gaat en meer. Die 14 uur zijn zogenaamd ‘gebruikelijke zorg’. Gemeente Almere draagt alles aan om maar niet die zorg te hoeven betalen die ik geef. Dan moet ik maar naar een ‘hulpverlener’, want niet mogelijk is omdat ze dan niet leert en blokkeert. Ik hoop dat we het als gezin financieel vol houden. Mijn inkomen is immers weggevallen. De kosten zijn gelijk.
Ik begrijp nu dat er een geheim rapport is waarin staat dat de tarieven enorm hoog zijn die aan instellingen zijn beloofd. Ah, vandaar. Het gaat daarmee om zorg die ik heb afgewezen. Vermoed ik. Ik begrijp nu dat ik misschien zelfs nog meer bijgedragen heb aan de bezuinigingen dan ik dacht. Ik bied immers heel goedkope hulp aan een thuiszitter met psychiatrische problematiek i.p.v. de excessief duurdere hulp. De instellingen hebben er dus een financieel belang bij dat mijn kind daar werd opgenomen. Almeerse kinderen zijn interessant. Bij de GGZ-instelling: “Gemeente Almere zegt u? Ja, dagopname, zeker” en gemeente Almere is er misschien wel meer bij gebaat dat ik mijn kind daarheen breng. Want die gelden zijn misschien al door contracten daar beloofd. Mijn PGB daarboven op betekent dus dat er onverwachte kosten zijn. Vandaar al die tegenwerking voor mijn meer passende oplossing. Een oplossing die efficiënt is gebleken. Ook al wordt dat niet erkend. Kind doet er helemaal niet toe. Liever zien ze nog steeds dat mijn kind onder wordt gebracht bij een contractant. “Goed dat u dan nu de begeleiding zelf verzorgt, maar het is wel de bedoeling dat het, als het beter gaat dit ergens anders terecht komt.” Ik zeg ‘ja’. Maar ik denk natuurlijk ‘nee’. Welke (zuivere, eerlijke) hulpverlener heeft als doel nou ‘ergens anders onder kunnen brengen voor hulp’. Ik denk: “nee hoor, ik begeleid dit kind om hierna steeds meer zelfredzaam te worden, weer te willen leven en om weer die wereld in te durven, willen en kunnen.” En ja, eigenlijk heb ik er ook een persoonlijk belang bij. Ik wil graag weer aan het werk tegen een normaal inkomen zodat ik weer leuke dingen kan doen met mijn gezin. Ik ga nu begrijpen waarom de gemeente dat anders ziet.
Waar ligt nu eigenlijk de verantwoordelijkheid als we vragen “krijgt elk kind in Nederland wel de hulp en het onderwijs waar het recht op heeft”? Wie is verantwoordelijk? Als de gemeente heel andere belangen heeft dan het welzijn van het kind? En als ook de scholen heel andere belangen hebben? Wie is daar nu nog verantwoordelijk voor? Nee, niet de gemeente. Die heeft ook weer heel andere belangen? Dat gaat samen…. Gemeente en onderwijs, passend onderwijs. Alleen al de laatste week zie ik van alles in de (lokale) media voorbij komen die mijn vermoeden bevestigen. Hoe lang mag dit eigenlijk nog doorgaan?
Ik noem ze even hieronder:
In de Almere Deze week de positieve berichten van Ruud Pet, directeur van PassendOnderwijs Almere over de afname van het aantal thuiszitters in Almere. Het aantal is, volgens hem afgenomen tot 40 in 2016. Het wordt een succes genoemd. Valt het dan niemand op dat in de monitor van de gemeente en in eerdere berichten in de plaatselijke krant iets anders te vinden is? Pet steekt in zijn eigen tekst een veer in zijn eigen …. Dat is heel geaccepteerd in Almere. Een krant checkt al niet eens de informatie. Onbetrouwbare krant hiermee.
In 2015 waren er 13 thuiszitters volgens de monitor van de gemeente zelf
In februari van 2013 waren het er 12 (Almere Dichtbij) Dat was dus voordat er passend onderwijs was ingevoerd.
Dit is gewoon openbare informatie.
Iedereen die ook maar een beetje te maken heeft met deze materie moet dit direct zien. Ik krijg steeds meer de overtuiging dat het ook gezien wordt, maar zo gelaten. In het artikel, direct boven het artikel van de heer Pet, de veer van Rene Peeters, wethouder onderwijs. En daarmee is direct duidelijk waarom het zo belangrijk is om met zulke gevoelige informatie over gevoelige onderwerpen te dwepen. Goed onderwijs is in het belang van de ‘vestigingsfactor van Almere’.
Goed onderwijs is niet in het belang van de kinderen die hier wonen? Het hebben van thuiszitters, kinderen met een zorgbehoefte IN de reguliere scholen, kinderen die niet hoog scoren, kinderen die tussentijds wisselen…. Allemaal een gevaar voor het imago van het onderwijs in Almere. Alles is duidelijk. Tenminste, als je daar direct bij betrokken bent en al deze berichten ziet. Ik snap best dat dat ontgaat als je al die berichten los van elkaar ziet.
Cijfers zijn natuurlijk interessant. Dat in 2015 er 13 thuiszitters waren klinkt goed. Wat interessanter is, is dat er in de loop van dat schooljaar meer dan 90 kinderen in Almere waren die uitvielen. Zij waren thuiszitter. Hoe kan dat met onderwijs wat passend is en met zulke hoge kwaliteit? Wat ook interessant is, is dat deze kinderen en hun hele gezin hiermee een heel nare ervaring hebben gehad. En wat ook interessant is, is de vraag: hoe is het opgelost? Eén thuiszitter ging naar Bussum in 2016 nadat hij door een Almeerse school geweigerd werd (met medeweten van de leerplichtambtenaar, de wethouder, de schoolbesturen, passendonderwijs Almere, inspectie). Er werd gelogen over ‘hoe het volgens de wet hoorde en over ‘onderlinge afspraken’). Kinderen worden om ‘zorgvraag’ geweigerd. Liegen is toegestaan. Iedereen weet het, iedereen is mild. Maar men is niet mild naar de kinderen. Andere oplossingen bestaan er ook. Zie bijvoorbeeld het begin van deze blog, dagopname of zelfs klinische opname. Zo is er weer een thuiszitter minder. Of dat de meest voor de hand liggende oplossing is, is niet gesteld. Hoogbegaafde kinderen die gebaat zijn bij specifiek onderwijs moeten alsog naar het speciaal onderwijs. Advies van hulpverleners wordt in de wind geslagen. Goed voor de naam van het Almeerse Onderwijs. Voor mijn dochter kwam zelfs het voorstel om haar naar een dagopvang voor verstandelijk beperkte kinderen te sturen. Ik blijf hierover verbaasd. Hoeveel kinderen gaan daarheen die daar eigenlijk niet horen? Het OPDC is ook een plek waar veel kinderen terecht komen. Niet alleen de thuiszitters. Ook kinderen met een zorgbehoefte die eigenlijk best naar een reguliere school zouden kunnen. Met passende begeleiding. Maar de gelden gaan liever naar goedkopere oplossingen als SO of OPDC of instellingen. Volgens mij was het de bedoeling dat kinderen allemaal recht hebben op een plek in het reguliere onderwijs met de passende zorg. Passend Onderwijs!
Als ik dan het artikel van Ruud Pet, PassendOnderwijsAlmere in de krant lees, overigens ook nu op de eigen website met een denigrerende afbeelding van een zieke thuiszitter, zie ik hoe de houding is naar ouders. Er is werkelijk geen ruimte om ouders van thuiszitters serieus te nemen.
In maart 2013 moest ik mijn kind ziek melden. Zij was overspannen en wilde dood. Zij kon niet meer. Zij was jarenlang naar een Almeerse school gegaan zonder daar ooit echt onderwijs te krijgen. Zonder gezien te worden en eigenlijk al lang opgegeven. Na drie en een half jaar geeft ze nog steeds aan dat ze stuk is gemaakt. Een artikel als die op de website van het samenwerkingsverband is zeer kwetsend en getuigt van ontbreken van inlevingsvermogen en bereidheid tot het zoeken van echte oplossingen. Tot het passend onderwijs hing er een zak met geld op de rug van mijn kind. Min of meer haar redding. De reden om haar in de reguliere school te houden. Tegenwoordig ligt het geld voor zorg bij het SWV en bij de gemeente. Kinderen maken geen kans om dat te krijgen waar ze recht op hebben. De belangen liggen heel ergens anders.
Bedankt Nederlandse Staat, voor het weggeven van die verantwoordelijkheid bij al deze eigen-belangen-nastrevende-partijen. Ouders hebben totaal geen grip meer. Niemand is nog verantwoordelijk.
janine scherpenberg 